Την ίδια στιγμή στην κανονική ημερήσια διάταξη βρίσκονταν δύο θέματα που άπτονται της υγείας. Το πρώτο αφορούσε στην κατασκευή νέων πτερύγων του Βενιζέλειου Νοσοκομείου στο Ηράκλειο και το δεύτερο στη λειτουργία εθελοντικού ιατρείου κοινωνικής αλληλεγγύης στο Ρέθυμνο. Ευλόγως δημιουργείται το ερώτημα: τι είδους πολιτική είναι αυτή που προωθείται στον τομέα της υγείας; Πώς συμβιβάζεται η κυβερνητική πλειοψηφία να προκρίνει την επέκταση ενός Νοσοκομείου, την ίδρυση ενός εθελοντικού ιατρείου και ταυτόχρονα να αρνείται να στηρίξει τους ιατρούς που ζητούν τα χρήματα που δεν έχουν πληρωθεί εδώ και τόσους μήνες; Πώς είναι δυνατό να υπάρχουν χρήματα για νέες πτέρυγες και εθελοντισμό, αλλά να μην υπάρχουν για τους εργαζομένους του ΕΣΥ;
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να τοποθετηθούμε ότι στο ζήτημα της επέκτασης ενός Νοσοκομείου δεν μπορεί κανείς να είναι αντίθετος. Όμως, το κύριο ζήτημα δεν είναι αν θα χτιστεί μια νέα πτέρυγα, αλλά αν θα υπάρχει το κατάλληλο προσωπικό, για να λειτουργήσει και αν θα έχει τα απαραίτητα υλικά που ξέρουμε όλοι ότι λείπουν απ’ όλα άλλωστε τα Νοσοκομεία. Αν δεν υπάρξουν αυτές οι προϋποθέσεις ο μόνος που θα βγει κερδισμένος θα είναι ο εργολάβος που θα αναλάβει με ζεστό «ευρωπαϊκό» χρήμα από το Ε.Σ.Π.Α. να φτιάξει τη νέα πτέρυγα. Φοβάμαι ότι τα λόγια του κ. Κουκιαδάκη, αντιπεριφερειάρχη Ηρακλείου, στην ίδια συνεδρίαση, ότι «με τα χρήματα του Ε.Σ.Π.Α. δεν αγοράζουμε γάζες» μάλλον επιβεβαιώνουν το παραπάνω ισχυρισμό.
Την ίδια στιγμή, όλοι ξέρουμε ότι τα Νοσοκομεία του Λασιθίου και του Ρεθύμνου κινδυνεύουν να κλείσουν ή να συγχωνευτούν. Δεν θα μπορούσε η πλειοψηφία στο Π.Σ. να θέσει ως προτεραιότητα τη στήριξη αυτών των νοσοκομείων; Πολύ φοβάμαι ότι η επιμονή στη δημιουργία νέας πτέρυγας στο Βενιζέλειο είναι συνδεδεμένη με την πολιτική των συγχωνεύσεων και ακόμη χειρότερα των ιδιωτικοποιήσεων μέσω της πολιτικής της παραχώρησης ορισμένου αριθμού κλινών μέσα στα Δημόσια Νοσοκομεία στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Λιγότερα Νοσοκομεία στα οποία το φιλέτο θα το έχουν οι επιχειρηματίες. Οποιος έχει χρήματα θα μπορεί να νοσηλεύεται εκεί. Οποιος δεν έχει θα πρέπει να ελπίζει στην αγαθοεργία.
Εδώ έρχεται να δέσει και το δεύτερο ζήτημα. Στην εισήγηση της Αντιπεριφέρειας Ρεθύμνου για το ιατρείο κοινωνικής αλληλεγγύης αναφέρεται ότι στόχος είναι: «…παροχή πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας σε άτομα που δεν καλύπτονται από το υγειονομικό σύστημα, σε άτομα που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας τους λόγω της οικονομικής κρίσης (η υπογράμμιση δική μου) καθώς και σε ανασφάλιστους μετανάστες».
Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη γιατί η πολιτική που προκρίνει τέτοιου είδους θεσμούς δένει απόλυτα με την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και τη διάλυση των δομών υγείας και πρόνοιας. Η ύπαρξη του κοινωνικού ιατρείου στο Ρέθυμνο ή οπουδήποτε αλλού, προϋποθέτει την αναγνώριση από την πλευρά των φορέων που το υλοποιούν, ότι η πρόσβαση στη δημόσια υγεία δεν είναι κοινωνικό δικαίωμα όλων, αλλά ατομική υπόθεση που εξαρτάται από την οικονομική δυνατότητα του καθένα. Η ύπαρξη ενός τέτοιου ιατρείου πέρα από τη δωρεάν εργασία του προσωπικού που προϋποθέτει (μήπως θεωρούν και εθελοντές και τους ιατρούς του ΕΣΥ;) αναγνωρίζει ότι θα διαιωνιστεί η ύπαρξη χιλιάδων ανασφάλιστων εργαζομένων, ότι θα πολλαπλασιαστούν οι άνθρωποι που λόγω κρίσης δεν θα έχουν να πληρώσουν για να θεραπευτούν και ότι ο μετανάστες θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται κάτω από ένα καθεστώς κυνηγιού και παρανομίας. Η ύπαρξη ενός τέτοιου ιατρείου αναγνωρίζει και αποδέχεται τόσο τη διάλυση των υγειονομικών δομών όσο και ότι όλες αυτές οι κατηγορίες ανθρώπων δεν θα έχουν πρόσβαση σε αυτές ή καλύτερα σε ό,τι απομένει από αυτές. Αναγνωρίζει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, Έλληνες και μετανάστες, θα μπορούν να έχουν μόνο μια κατωτέρου τύπου περίθαλψη, γιατί μοιραία ένα τέτοιου είδους ιατρείο δεν μπορεί να δώσει την ίδια ποιότητα περίθαλψης με ένα νοσηλευτικό ίδρυμα.
Είναι εξοργιστικό οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν τις πολιτικές διάλυσης της Δημόσιας Υγείας να υποκρίνονται τους κοινωνικά ευαίσθητους. Αν ήθελαν να μας πείσουν για την ευαισθησία τους θα αντιστέκονταν σε αυτές τις πολιτικές. Πολύ φοβάμαι ότι με αυτού του τύπου τα δίκτυα κοινωνικών παντοπωλείων, ιατρείων κ.λπ. επιχειρείται να στηθεί ένα νέο δίκτυο πελατειακών σχέσεων προσαρμοσμένο στις συνθήκες της κρίσης. Μόνο που αυτή τη φορά το πολιτικό όφελος επιχειρείται να αντληθεί μέσα από πολύ πιο άθλιους όρους από τους εμπνευστές αυτών των δικτύων.
Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος η αριστερά να υιοθετεί τέτοιου είδους αντιλήψεις και πολιτικές ή ακόμη χειρότερα να τρέχει πίσω από πρωτοβουλίες των μνημονιακών αντιπεριφερειαρχών, δημάρχων κ.λπ. Η επιλογή από την πλευρά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ πολιτικών «αλληλεγγύης» και όχι αντίστασης, αφήνει όλα τα περιθώρια στο μαύρο μπλοκ του μνημονίου να ανασυντάσσεται. Ούτε η τζάμπα εργασία ούτε η αγαθοεργία και η ελεημοσύνη μπορεί να σταθεί εμπόδιο στις επιθέσεις του κεφαλαίου. Πόσο διαφέρει κάποιος που προκρίνει τον εθελοντισμό ως λύση του συστήματος υγείας από το αφεντικό που αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους για μήνες για το «καλό της επιχείρησης»;
Από την πλευρά μας μαζί με του συμβούλους της Λαϊκής Συσπείρωσης προτείναμε να πάρει το Π.Σ. απόφαση όλοι αυτοί οι άνθρωποι να θεραπεύονται δωρεάν από τα Δημόσια Νοσοκομεία της Κρήτης. Η οριστική κατάργηση του εισιτηρίου στα νοσοκομεία θα ήταν ένα ακόμη μέτρο στην ίδια κατεύθυνση. Πάνω από όλα, όμως, η γενναία χρηματοδότηση του συστήματος υγείας και η παύση των πολιτικών ιδιωτικοποίησής του είναι αυτά που μπορούν να εξασφαλίσουν υψηλής ποιότητας δωρεάν υγεία για όλους. Οι αγώνες των εργαζομένων στην υγεία είναι αυτοί που μπορούν να το εξασφαλίσουν μαζί με τη συμπαράσταση όλων των υπόλοιπων.
Σεραφείμ Ρίζος,
περιφερειακός σύμβουλος
εκλεγμένος με την Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση στην Κρήτη
Χανιώτικα Νέα - ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Η υγεία στο στόχαστρο του Περιφερειακού Συμβουλίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου