Εκδήλωση - συζήτηση: "Το εργατικό κίνημα κλιμακώνει στην Ευρώπη - πως οργανώνουμε την απεργία στις 14 Νοέμβρη"

Συντονισμένη απεργία και άλλες δράσεις σε όλη την Ευρώπη στις 14 Νοέμβρη κάλεσε η Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων στη συνεδρίαση της 17ης Οκτώβρη. Πρόκειται για την πιο συντονισμένη κίνηση των ευρωπαϊκών συνδικάτων εδώ και πολλές δεκαετίες και δίνει την ευκαιρία για ένα πρωτοφανές απεργιακό γεγονός, μιας και ήδη σε μια σειρά χώρες έχει κηρυχτεί γενική απεργία.

Η απόφαση ήταν αποτέλεσμα του απεργιακού ξεσηκωμού που ήδη εξελίσσεται σε όλο το Νότο της Ευρώπης και της πίεσης πάνω στις ηγεσίες των μεγάλων ευρωπαϊκών συνδικάτων για πρωτοβουλίες συντονισμού. Οι απεργίες στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία έχουν γίνει σύμβολο και έχουν δώσει έμπνευση στους εργάτες και τις εργάτριες όλης της Ευρώπης. Το σύνθημα “Είμαστε όλοι Έλληνες” που ακούγεται σε όλες τις διαδηλώσεις δεν είναι σύνθημα “συμπαράστασης” αλλά δείχνει ότι όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης ξέρουν πως η σύγκρουση με τη λιτότητα και τις περικοπές δεν μπορεί να γίνει παρά με απεργιακή κλιμάκωση. Οι εργάτες και οι εργάτριες στην Ελλάδα δεν μπορούν να λείπουν από αυτό το ιστορικό ραντεβού. Η 14η Νοέμβρη πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των εργατικών χώρων, όλων των συνδικάτων. Είναι η μέρα που μπορούμε να απεργούμε ταυτόχρονα με συναδέλφους μας από τη μία ως την άλλη άκρη της ηπείρου, δείχνοντας ποιος πραγματικά έχει τη δύναμη, αν την έχουν οι τραπεζίτες της Φρανκφούρτης, ή οι εργάτες που κινούν την οικονομία είτε δουλεύουν σε λεωφορεία, είτε σε εργοστάσια, είτε σε σχολεία και νοσοκομεία. Αν ο Σαμαράς αποφασίσει να φέρει τα καινούργια μέτρα στη Βουλή πριν από αυτήν την ημερομηνία, όποτε κι αν είναι αυτή, η απάντησή μας πρέπει να είναι απεργία διαρκής, από την ώρα της κατάθεσης μέχρι και τις 14 Νοέμβρη και ακόμα παραπέρα, μέχρι να φύγουν και οι Τρόικες και τα μνημόνια και η τρικομματική κυβέρνηση. Κι αυτό θα είναι ένα ακόμη μεγαλύτερο παράδειγμα προς μίμηση για την εργατική τάξη όλης της Ευρώπης. Για να οργανώσουμε με τους καλύτερους όρους την απεργία στις 14 Νοεμρίου και για να συζητήσουμε για εκείνη την προοπτική που θα απαντήσει στην καπιταλιστική επίθεση και την λαίλαπα των νέων μέτρων σας προσκαλούμε στην εκδήλωση - συζήτηση που διοργανώνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ) με θέμα: "Το εργατικό κίνημα κλιμακώνει στην Ευρώπη - πως οργανώνουμε την απεργία στις 14 Νοέμβρη" την Τετάρτη 31 Οκτωβρίου και ώρα 7.30 μμ στο καφέ Γωνιά των Αγγέλων.

ΣΕΚ Χανίων

Πανεργατικός σεισμός και για τα Χανιά η απεργία στις 18/10 (φωτογραφίες)

Πανεργατικός σεισμός και για τα Χανιά η απεργία στις 18/10, με πάνω από 10.000 απεργούς να διαδηλώνουν ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα που πρόκειται να λάβει η συγκυβέρνηση.
Με πανό συμμετείχαν το Εργατικό Κέντρο και το Ν.Τ. της ΑΔΕΔΥ, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, οι δάσκαλοι της ειδικής αγωγής με δικό τους πανό, οι σύλλογοι εργαζομένων στο ΙΚΑ - ΕΤΑΜ, τα ΕΛΤΑ, το Νοσοκομείο Χανίων, τη ΔΕΗ, τους ΟΤΑ, των μισθωτών κυλικείων Ν. Χανίων, οι εργαζόμενοι ΤΕΕ Δυτ. Κρήτης, οι ταξιτζήδες, η ομοσπονδία επαγγελματιών - βιοτεχνών, οι αγρότες κι η Συνέλευση Χαλέπας. Μαζικά και ιδιαίτερα μαχητικά ήταν τα μπλοκ των φοιτητών και των μαθητών. Επίσης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ταξική Πορεία, το Κοινωνικό Στέκι - Στέκι Μεταναστών, το Φόρουμ Μεταναστων Κρήτης, αναρχικοί και το ΕΠΑΜ.
Η διαδήλωση ξεκίνησε από την πλατεία Αγοράς και κατέληξε στα γραφεία της αντιπεριφέρειας στα Δικαστήρια, με πιο δυνατό το μπλοκ των δασκάλων. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στην απεργία και την πορεία έλαβαν μέρος και οι ιδιοκτήτες φορτηγών μαζί με τα οχήματα τους. Στο τέλος της πορείας έφυγαν οργανωμένα κορνάρωντας κατά όλη τη διάρκεια της διαδρομής.
Συμπερασματικά, και γι' άλλη μια φορά, αποδεικνύεται ότι η εργατική τάξη είναι η μόνη που μπορεί να απαντήσει στην καπιταλιστική επίθεση και την λαίλαπα των νέων μέτρων, οργανώνοντας την αντίσταση της με εργατικές επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς και επιβάλλοντας 48ωρες επαναλαμβανόμενες πανεργατικές μέχρι τη νίκη.
Το ΣΕΚ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλλουν με όλες τους τις δυνάμεις στην υπόθεση της ανατροπής, για αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση, για μια κοινωνία χωρίς τρόικες, μνημόνια και νεοναζί.

ΣΕΚ Χανίων

Εκδήλωση -συζήτηση: «Συρία – Αίγυπτος, η αραβική άνοιξη σε σταυροδρόμι»

Η “Αραβική Άνοιξη”, το κύμα των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων που σαρώνει τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, βρίσκεται αντιμέτωπη με τις μεγαλύτερες δοκιμασίες τής περίπου εικοσάμηνης ύπαρξής της.

Στη Συρία, η επανάσταση ενάντια στον Άσαντ έχει μετατραπεί σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο με αβέβαιη έκβαση. Στην Αίγυπτο, η Χούντα των στρατηγών του Μουμπάρακ αναγκάστηκε κάτω από την πίεση του μαζικού κινήματος να δεχτεί την εκλογή του Μούρσι, του υποψήφιου της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, στη θέση του Προέδρου, αλλά αρνείται να εγκαταλείψει την πολιτική εξουσία. Στη Λιβύη, ο Καντάφι μπορεί να ανατράπηκε, αλλά η ιμπεριαλιστική επέμβαση μετέτρεψε τη χώρα σε ένα άθροισμα καντονιών με τις ένοπλες ομάδες να δρουν ανεξέλεγκτες. Και στην Τυνησία, τη μητέρα της αραβικής επανάστασης, οι διαδηλωτές συγκρούονται τώρα με τη νέα κυβέρνηση του ισλαμικού κόμματος Ενάχντα, που συνεχίζει την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική φτώχειας, την πολιτική δηλαδή που ώθησε τον νεαρό Μοχάμεντ Μπουαζίζι να αυτοκτονήσει βάζοντας φωτιά στον εαυτό του στις 17 Δεκέμβρη του 2010. Η πρόσφατη σύλληψη της μητέρας του Μπουαζίζι έξω από τα δικαστήρια της πόλης Σίντι Μπουζίντ, για “ανάρμοστη συμπεριφορά προς τις αρχές”, είναι ίσως η πιο γλαφυρή συμπύκνωση της φάσης στην οποία βρίσκεται η Αραβική Άνοιξη.

Οι εξελίξεις αυτές κάνουν διάφορους αναλυτές να μιλάνε απαισιόδοξα για έναν “Αραβικό Χειμώνα”. Ακόμα χειρότερα, οι θεωρίες συνωμοσίας γνωρίζουν νέες δόξες: οι επαναστάσεις, λένε οι θεωρίες αυτές, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα οργανωμένο σχέδιο των ιμπεριαλιστών για να ξανασχεδιάσουν τον χάρτη της Μέσης Ανατολής σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, στο πρότυπο των “έγχρωμων επαναστάσεων” που έχουμε δει στην Ουκρανία, στη Γεωργία και αλλού. Χρειάζεται να ξεκινήσουμε από την αφετηρία ότι αυτές οι θεωρίες είναι θεμελιακά λαθεμένες. Οι επαναστάσεις δεν είναι μονόπρακτα έργα με προσυνεννοημένο σενάριο και προσχεδιασμένο τέλος. Είναι ανοιχτές ιστορικές διαδικασίες, που κατορθώνουν να πετυχαίνουν τους σκοπούς τους στο μέτρο που τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα που αναδεικνύονται μέσα από αυτές βρίσκουν τις σωστές απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει η ζωντανή τους εξέλιξη. 

Το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Το καθεστώς Άσαντ μοιάζει με παγόβουνο που λιώνει. Οι αυτομολήσεις στελεχών του καθεστώτος, που καταλαβαίνουν ότι οι μέρες του είναι μετρημένες, συνεχίζονται. Στο Χαλέπι, υπάρχουν οι πρώτες ενδείξεις ότι οι σουνίτες αστοί αρχίζουν να εγκαταλείπουν τον Άσαντ και να ρίχνουν το βάρος τους προς την πλευρά της αντιπολίτευσης. Αν ο Άσαντ επιμείνει, τότε η στρατιωτική σύγκρουση θα βαθύνει. Ωστόσο, η εξέγερση δεν μπορεί να νικήσει στρατιωτικά, όσα όπλα και αν πάρει από εξωτερικές πηγές. Η Δαμασκός και το Χαλέπι δεν μπορούν να “απελευθερωθούν” από τα έξω, όπως λέει η ηγεσία του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Η στρατιωτικοποίηση της επανάστασης έχει μετατραπεί πλέον σε συνειδητή στρατηγική της ηγεσίας της Αντιπολίτευσης (κυρίως της Μουσουλμανικής Αδελφότητας) με απώτερο στόχο τη διάσπαση στα ανώτερα κλιμάκια του καθεστώτος και την πρόκληση κάποιου είδους εξωτερικής επέμβασης. Μια τέτοια επέμβαση θα αποτελέσει και το τέλος της συριακής επανάστασης ως ανεξάρτητου πολιτικού παράγοντα και τη μετατροπή της σε εργαλείο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τους δικούς τους σκοπούς. Οι αγωνιστές που παλεύουν για τη δημοκρατία στη Συρία πρέπει να επιμείνουν στην αναγκαιότητα του μαζικού κινήματος στις πόλεις, στην κινητοποίηση της εργατικής τάξης που δεν έχει παρέμβει ακόμα συλλογικά στην εξέλιξη της επανάστασης: μόνο έτσι θα καταπολεμηθούν οι κίνδυνοι του θρησκευτικού σεχταρισμού και της ξένης επέμβασης, ώστε η ανατροπή του καθεστώτος να ξημερώσει καλύτερες μέρες για το συριακό λαό. Και μόνον από μια τέτοια διαδικασία θα χτιστεί μέσα από το κίνημα για τη δημοκρατία μια νέα Αριστερά, που θα παίξει ρόλο στη Συρία της επόμενης μέρας μετά τον Άσαντ και στη νέα Μέση Ανατολή.

Το κίνημα στη Δύση χρειάζεται να προσφέρει στις αραβικές επαναστάσεις που παλεύουν ενάντια στα δικτατορικά καθεστώτα έμπρακτη αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη αυτή δεν μπορεί να είναι απλές δηλώσεις υποστήριξης, σαν κι αυτές που κάνει υποκριτικά ο Αβραμόπουλος την ίδια στιγμή που κλείνει συμφωνίες με το Ισραήλ, ούτε μπορεί να είναι η συμμετοχή της Αριστεράς στην ψυχροπολεμική κατακραυγή των αστικών ΜΜΕ κατά της Ρωσίας και του Ιράν. Η καλύτερη έμπρακτη αλληλεγγύη προς τον συριακό λαό είναι η αντίσταση στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της δικιάς μας άρχουσας τάξης που ως αποτέλεσμα θα έχουν την ακύρωση της επανάστασης. Αυτό σημαίνει πάλη ενάντια σε οποιαδήποτε ελληνική συμμετοχή σε επέμβαση στη Μέση Ανατολή: να πάψουν τα ελληνικά λιμάνια να φιλοξενούν τα αεροπλανοφόρα των Μεγάλων Δυνάμεων που πλέουν για την Ανατολική Μεσόγειο, να κλείσει η βάση της Σούδας, να σταματήσει κάθε συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ. Έμπρακτη αλληλεγγύη σημαίνει ακόμα την απαίτηση να ανοίξουν τα σύνορα για τους Σύριους πρόσφυγες και να βάλουμε φραγμό στην ισλαμοφοβική υστερία που ήδη σπέρνουν οι φασίστες ενάντια στον ερχομό τους. Είμαστε μαζί με τα αδέλφια μας στην Μέση Ανατολή που παλεύουν για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Και ο καλύτερος τρόπος για να τους συμπαρασταθούμε είναι να ανατρέψουμε τα αφεντικά στην ίδια μας τη χώρα. Σας προσκαλούμε λοιπόν να συζητήσουμε  για αυτά τα ζητήματα στην εκδήλωση - συζήτηση με θέμα: «Συρία – Αίγυπτος, η αραβική άνοιξη σε σταυροδρόμι» που διοργανώνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ) την Τετάρτη 17 Οκτωβρίου και ώρα 7.30 μ.μ στο καφέ Γωνιά των Αγγέλων στο Ενετικό Λιμάνι των Χανίων.

ΣΕΚ, πυρήνας Χανίων

Η "Αραβική Άνοιξη" σε σταυροδρόμι: Πού πηγαίνει η Συρία; 

Η Αίγυπτος συνεχίζει 

Όχι στοιχεία στη Χρυσή Αυγή για τα παιδιά και τα νήπια των μεταναστών

Ντροπή για τον τόπο αποτελεί η ανταπόκριση του Δήμου Ρεθύμνης στο κάλεσμα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, μέσω της αποκεντρωμένης διοίκησης Κρήτης και του Υπουργείου Εσωτερικών, να δώσει στοιχεία για τα νήπια και τα παιδιά των μεταναστών που πηγαίνουν στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου. Η συνεργασία του Δήμου με τη Χρυσή Αυγή για την εκκαθάριση των παιδικών σταθμών θυμίζει τη συνεργασία των τοπικών αρχών της Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια της Κατοχής που οδήγησε στην εκκαθάριση της Εβραϊκής κοινότητας της πόλης.

Η καταγραφή αποτελεί το πρώτο βήμα για την πραγματοποίηση της απειλής του βουλευτή της ναζιστικής οργάνωσης, Παναγιώταρου, ότι θα μπαίνουν στους παιδικούς σταθμούς και θα πετούν τα παιδιά των μεταναστών έξω. Αποκαλύπτεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η συνεργασία της μνημονιακής κυβέρνησης ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ με τη ναζιστική οργάνωση και τα τάγματα εφόδου της.

Από τη μια η κυβέρνηση με τις άγριες περικοπές που εφαρμόζει πέταξε έξω από τους παιδικούς σταθμούς πάνω από 50.000 παιδιά, από την άλλη συνεργάζεται με τη Χρυσή Αυγή για να αποπροσανατολίσει τον κόσμο ενοχοποιώντας τους μετανάστες. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι αποτελούν ένα πρόθυμο δεκανίκι της Τρόικας και των κυβερνητικών επιλογών.

Ζητάμε αύξηση των κονδυλίων για τους παιδικούς σταθμούς, το άνοιγμα νέων δημοτικών παιδικών σταθμών, με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Να διευρυνθούν τα κριτήρια αποδοχής και να καταργηθούν τα τροφεία.

Καλούμε τους Δήμους της Κρήτης να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Δήμου Ιεράπετρας και να αρνηθούν να παρέχουν τα στοιχεία των παιδιών στη Χρυσή Αυγή, καταδικάζοντας το ρατσιστικό ερωτηματολόγιο Στυλιανίδη.

Καλούμε τα σωματεία, τις κινήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας να υπερασπίσουν το δικαίωμα όλων των παιδιών στην πρόσβαση στους παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς

Χανιά 12/10/2012

Βίντεο: η συγκέντρωση και πορεία της πανεργατικής 26/9 στα Χανιά

Παρακολουθήστε βίντεο με στιγμιότυπα και συνεντεύξεις διαδηλωτών από την απεργιακή συγκέντρωση και πορεία της 26ης Σεπτεμβρίου στα Χανιά ενάντια στην συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ και ΔΝΤ - ΕΚΤ - ΕΕ, από τον σύντροφο Freek Blauwhof και για λογαριασμό του TRNN News.

 The first general strike against the new coalition government boosts the confidence of left organisers in the Greek city of Chania.

Για το 2ο αντιφασιστικό φεστιβάλ στα Χανιά

Για το 2ο αντιφασιστικό φεστιβάλ στα Χανιά

   Με επιτυχία και μεγάλη προσέλευση κόσμου πραγματοποιήθηκε το 2ο αντιφασιστικό φεστιβάλ που οργάνωσε η ΚΕΕΡΦΑ το Σάββατο 6 Οκτωβρίου στη Γαλλική Σχολή, καθιστώντας το πολιτικό και πολιτιστικό γεγονός για τη πόλη των Χανίων. 
   Κέντρο του φεστιβάλ ήταν η συζήτηση με θέμα "Ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή" και με ομιλητές τους Πέτρο Κωνσταντίνου, συντονιστή της ΚΕΕΡΦΑ και δημοτικό σύμβουλο Αθηνών, Νασίμ Αλατράς, δημοσιογράφο, συγγραφέα και τον Φώτη Μπιχάκη, γραμματέα της ΕΛΜΕ Χανίων. Στη συζήτηση, όπου την παρακολούθησαν 100 άτομα, τονίστηκε το πως μπορούμε να αποκλείσουμε τους νεοναζί από παντού (χώρους δουλειάς, σχολεία, γειτονιές και χωριά) κάνοντας σύνδεση και με την ανάλογη απόφαση της ΕΛΜΕ Χανίων για απονομιμοποίηση των φασιστών κοινωνικά, πολιτικά και νομικά. Μπήκαν επίσης και πολλά παραδείγματα από την καθημερινή αντιφασιστική πάλη (Νίκαια, 24 Αυγούστου) και την αναγκαιότητα για ενότητα όλων των κοινωνικών δυνάμεων στην προοπτική του ενιαίου μετώπου ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή. Τέλος, έγινε κάλεσμα να παραστούν αντιπροσωπείες από αντιφασιστικές κινήσεις και μετανάστες για να συμμετέχουν στο μεγάλο φεστιβάλ της ΚΕΕΡΦΑ στις 14 Οκτώβρη. 
   Μετά τη συζήτηση ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα με αντιφασιστικό Καραγκιόζη από το Νίκο Μπλαζάκη, συναυλία μαθητικών σχημάτων με τους Viva l' antarctica, Core και Υποκρισία ενώ η βραδιά έληξε με ρεμπέτικο και κρητικό γλέντι απ' τους Κώστα Καλύβα, Γιάγκο Χαιρέτη και την παρέα τους που έτυχε ιδιαίτερα θετικής αποδοχής από τους παρευρισκόμενους. Ιδιαίτερο χρώμα έδωσαν στο φεστιβάλ τα περίπτερα φορέων και συλλογικοτήτων όπως των καθηγητών, του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, του Κοινωνικού Στεκιού - Στεκιού Μεταναστών, της Κοινωνικής Κουζίνας και της Πρωτοβουλίας Ένα Καράβι για τη Γάζα δείχνοντας τον δρόμο για τον τρόπο που μπορούμε ενωτικά να αγωνιστούμε ενάντια στους μαχαιροβγάλτες της ΧΑ και του συστήματος που την στηρίζει.
   Το φεστιβάλ άφησε μια μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον, βάζοντας την ΚΕΕΡΦΑ μπροστά σε μεγαλύτερα καθήκοντα στα Χανιά ώσπου να γυρίσουμε οριστικά τους νεοναζί στους υπονόμους της Ιστορίας όπου ανήκουν.

Ανακοίνωση: Ανεπιθύμητη η Μέρκελ στην Ελλάδα - Ξεσηκωμός, όλοι στους δρόμους ενάντια σε κυβέρνηση και ΔΝΤ - ΕΚΤ - ΕΕ

Ανακοίνωση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος για την επίσκεψη Μέρκελ

Ανεπιθύμητη η Μέρκελ στην Ελλάδα - Ξεσηκωμός, όλοι στους δρόμους ενάντια σε κυβέρνηση και ΔΝΤ - ΕΚΤ - ΕΕ

   Η επίσκεψη της Άνγκελα Μέρκελ, εκπροσώπου των δανειστών και των τραπεζιτών για τους οποίους οι εργαζόμενοι έχουν υποστεί την πιο βάρβαρη καταστροφή της ζωής και της καθημερινότητας τους, με το πετσόκομμα μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, την διάλυση του κράτους πρόνοιας, της δημόσιας υγείας, είναι μια πρόκληση για όλους όσους αγωνιζόμαστε για να μπει τέλος στη διαρκή σφαγή των Μνημονίων, της λιτότητας και των περικοπών. 

   Οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι φοιτητές και οι συνταξιούχοι πρέπει να στείλουν ηχηρό μήνυμα απόρριψης των πολιτικών εξαθλίωσης και φτώχειας, των επιλογών που οδήγησαν στην καταστροφή με το ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, τις 3500 αυτοκτονίες, τα κλεισίματα επιχειρήσεων και καταστημάτων με μαζικές απολύσεις κηρύσσοντας ανεπιθύμητη την Άνγκελα Μέρκελ και τις βάρβαρες πολιτικές της τρόικας και της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ. 

   Το ΣΕΚ Χανίων καλεί την εργατική τάξη και τη νεολαία να οργανώσουν και να συμμετέχουν και στα Χανιά, όπως και σε κάθε πόλη, στη στάση εργασίας και στην συγκέντρωση στην πλατεία Αγοράς την Τρίτη 9 Οκτωβρίου ενάντια στην επίσκεψη Μέρκελ, ενάντια στα Μνημόνια της χρεοκοπίας και την ΕΕ της φτώχειας, του φασισμού της Χρυσής Αυγής, του ρατσισμού και του πολέμου. 

   Ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε τη διαγραφή του χρέους, την κρατικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο, την απαγόρευση των απολύσεων. Να απαιτήσουμε να μην περάσουν τα νέα μέτρα σφαγείο και να καταργηθούν τα Μνημόνια της εξαθλίωσης. Να οργανώσουμε το απεργιακό κίνημα από τα κάτω με απεργιακές επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς, να κάνουμε δικό μας το σύνθημα "Ανυπακοή, απεργία διαρκή" και να ανοίξουμε την προοπτική για την δική μας εναλλακτική λύση απέναντι στις Τρόικες και τα Μνημόνια. 

Χανιά, 8/10/2012 

ΣΕΚ, πυρήνας Χανίων

Εκδήλωση - συζήτηση: «Η άνοδος της Αριστεράς»

Εκδήλωση - συζήτηση με θέμα: «Η άνοδος της Αριστεράς» διοργανώνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ) την Τετάρτη 3 Οκτωβρίου και ώρα 7.30 μμ στο καφέ Γωνιά των Αγγέλων στο Ενετικό Λιμάνι των Χανίων.

ΣΕΚ, πυρήνας Χανίων 

Διαβάστε εδώ το άρθρο του Πάνου Γκαργκάνα στο περιοδικό «Σοσιαλισμός από τα Κάτω» (τεύχος Νο 94) που παρεμβαίνει στη συζήτηση για την σχέση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η εκρηκτική άνοδος της Αριστεράς στο διπλό γύρο εκλογών του Μάη και του Ιούνη στην Ελλάδα γέννησε ελπίδες διεθνώς. Η προοπτική ότι μια Αριστερά που τοποθετείται πέρα από τη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία μπορεί να βρεθεί στην κυβέρνηση μιας χώρας, όχι κάπου στη Λατινική Αμερική αλλά μέσα στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ, την Ευρωζώνη, κέντρισε τη φαντασία και ανέβασε τους ορίζοντες χιλιάδων αγωνιστών.
Ζητήματα που μπορεί να θεωρούνταν «κλειστά», ακόμη και μέσα στις σημερινές συνθήκες βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού, ξαφνικά απέκτησαν χειροπιαστή επικαιρότητα. Μέχρι πού μπορούν να φτάνουν οι φιλοδοξίες της Αριστεράς; Ποιοί είναι άμεσοι και ποιοί πιο μακρινοί στόχοι; Πώς πρέπει να είναι οργανωμένη η Αριστερά; Ποιές είναι οι σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα ρεύματά της; Όλα αυτά τα ερωτήματα, παλιά και νέα, ξαναμπήκαν στο τραπέζι. Και φυσιολογικά αυτό ζωντανεύει τη συζήτηση στους κόλπους του κόσμου που παλεύει.
Μοιραία, στο κέντρο της συζήτησης βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ χάρη στην εκτίναξή του από το 4 στο 27%. Αυτό μπορεί να δημιουργεί δυσκολίες για τους συντρόφους στα διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη που αναζητούν πληροφόρηση για την προέλευση, την ιστορία και τη στάση των διαφόρων ρευμάτων της Αριστεράς στην Ελλάδα. Λειψή πληροφόρηση, δημοσιογραφικά στερεότυπα και πολλά άλλα εμπόδια στέκονται ανάμεσα στις αναζητήσεις συντρόφων του διεθνούς κινήματος και στα πραγματικά δεδομένα της συζήτησης που ανοίγει.
Στο εσωτερικό, όμως, πολλά από αυτά τα εμπόδια δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Εδώ, οι διαφωνίες και οι συμφωνίες μπορούν να ξεδιπλωθούν σε πιο στέρεο έδαφος. Ας σταθούμε, λοιπόν, σε αυτό το κομμάτι. Και πιο συγκεκριμένα στο τμήμα εκείνο που θεωρεί ότι η υπόλοιπη αριστερά θα έπρεπε να συσπειρωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, μιας και αυτός πήρε το προβάδισμα στις εκλογές.
Τι επιχειρήματα ακούγονται από αυτές τις απόψεις;
Ο Ευτύχης Μπιτσάκης σε ομιλία που έκανε σε φεστιβάλ στη Γεωπονική και δημοσιεύτηκε και στο Πριν, μιλάει με τον εξής τρόπο:
«Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τη σειρά της, θέτει ως όρο συνεργασίας την έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. Αρνείται τη συνεργασία στο όνομα του μεσοπρόθεσμου στόχου. Και παραπέρα. Στο χώρο αυτό κυριαρχεί η άποψη ότι μια τέτοια συνεργασία θα είχε ως συνέπεια να αφομοιωθούν επαναστατικές δυνάμεις, από τη σοσιαλδημοκρατία, ειδικά από τη δεξιόστροφη ηγεσία του ΣΥΝ.
Τόσο τρομερός είναι λοιπόν αυτός ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ και τόση λίγη εμπιστοσύνη έχουν οι οπαδοί της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις δυνάμεις τους και στη δύναμη των επιχειρημάτων τους; Τόσο πολύ αγνοούν τη δύναμη της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ; Τι είναι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ; Το άμεσο πρόγραμμα του είναι ρεφορμιστικό. Υπάρχει όμως ρεφορμισμός και ρεφορμισμός. Κατ’ αρχήν, στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, πολλάκις διατυπωμένος προφορικά και γραπτά είναι ο σοσιαλισμός: «σοσιαλισμός με δημοκρατία», πλεονασμός έστω ο δεύτερος όρος, σοσιαλισμός σχεδόν εξίσου αόριστος με τον σοσιαλισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια παγιωμένη κατάσταση; Ακόμα χειρότερα: βαδίζει προς την αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας; Θα γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ; Οι Κασσάνδρες ξεχνούν και στην περίπτωση αυτή τη διαλεκτική: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πολυτασικό μόρφωμα. Πεδίο δυνατοτήτων. Υπάρχει η δεξιόστροφη τάση. Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ενταγμένοι ή τον ψηφίζουν αγωνιστές της Αντίστασης, του εμφυλίου, της ΕΔΑ, των Λαμπράκηδων, του αντιδικτατορικού κινήματος, των μετέπειτα κοινωνικών αγώνων. Πού θεμελιώνεται λοιπόν η άποψη της σύγχρονης Κασσάνδρας, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει το Νέο ΠΑΣΟΚ, η σημερινή σοσιαλδημοκρατία;».
Και σε άλλο σημείο προσθέτει:
«Ποιοι θα μπορούσαν σήμερα να είναι οι ενδιάμεσοι στόχοι; Ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα; Ένας από αυτούς: έξω από το ευρώ. Έξω από την Ε.Ε. Εδώ αρχίζουν οι διαφωνίες. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι υπέρ της εξόδου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ξεπέρασε τη νεκρή πλέον ιδεολογία του ευρωκομμουνισμού, είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ και στην Ε.Ε., με στόχο το μετασχηματισμό της σε «Ευρώπη των Λαών». Ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη θέση δεν έχει θεμελιωθεί συγκεκριμένα, επιστημονικά».
Εδώ το κυρίαρχο επιχείρημα μοιάζει να είναι η ρευστότητα του εγχειρήματος και το αόριστο των ζητημάτων. Ο σοσιαλισμός δεν έχει προσδιοριστεί, το μέσα ή έξω από την ΕΕ δεν έχει τεκμηριωθεί, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι κόσμος των αγώνων και ανήκει σε ένα σχήμα που είναι «πεδίο δυνατοτήτων».
Είναι, όμως, έτσι;

Βάση και ηγεσία

Ο κόσμος που τοποθετείται στον ΣΥΡΙΖΑ και τον ψηφίζει έχει αναμφίβολα τη σύνθεση που αναφέρει ο σύντροφος Ευτύχης. Αλλά το ίδιο ισχύει και για τον κόσμο του ΚΚΕ. Αμφιβάλει κανείς ότι εκεί «είναι ενταγμένοι ή τον ψηφίζουν αγωνιστές της Αντίστασης, του εμφυλίου, της ΕΔΑ, των Λαμπράκηδων, του αντιδικτατορικού κινήματος, των μετέπειτα κοινωνικών αγώνων»; Μπορούμε, όμως, από αυτό να συμπεράνουμε ότι το ΚΚΕ είναι «πεδίο δυνατοτήτων»; Όχι βέβαια. Γιατί ένα κόμμα δεν είναι μόνο ο κόσμος της βάσης του, αλλά και η ηγεσία του, η δομή του, το πρόγραμμα και η ιδεολογία του.
Το ΠΑΣΟΚ για πολλά χρόνια μπορούσε να ισχυρίζεται εξίσου πειστικά ότι η σύνθεση των ψηφοφόρων του είχε ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά και πολλές φορές χρησιμοποιούσε τις ίδιες ή παρόμοιες εκφράσεις για τις γενιές της Αντίστασης, του 114 και του Πολυτεχνείου. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έφτασε στο σημείο να κάνει αυτή τη βάση να φεύγει με κατάρες από αυτό το κόμμα.
Σημαίνει αυτό ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την ίδια τύχη; Κανένας δεν το εύχεται αυτό. Αρκετά πληρώσαμε τόσες δεκαετίες μια εμπειρία που κατάστρεψε το κίνημα της Μεταπολίτευσης. Αλλά για να μην επαναληφθεί η εμπειρία χρειάζονται ισχυρές εγγυήσεις στον χαρακτήρα του “νέου εγχειρήματος”. Υπάρχουν;
Εδώ οι ασάφειες και οι αγνωστικισμοί δεν βοηθούν. Το «πολυτασικό» του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί απλά να είναι το αντίστοιχο του «πολυσυλλεκτικού» ΠΑΣΟΚ. Κλασικά, ο Ανδρέας Παπανδρέου παραμονές των εκλογών του 1981 καλούσε ταυτόχρονα τον Γεώργιο Μαύρο και τον Μανώλη Γλέζο να στρατευτούν μαζί για τη νίκη του «Σοσιαλισμού στις 18». Δεν είναι ο πλουραλισμός, λοιπόν, που θα μας λύσει το πρόβλημα. Χρειάζεται πολιτική ουσία.
Χρειάζεται η αναφορά στο Σοσιαλισμό να μην είναι φορτισμένη με τα βαρίδια του «δημοκρατικού» κοινοβουλευτικού δρόμου. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι η σοσιαλιστική προοπτική έχει ανάγκη από περισσότερη επεξεργασία, δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι η «αοριστία» του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το θέμα είναι ίδια με της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γιατί αναζητούν την συγκεκριμενοποίηση σε διαφορετικές κατευθύνσεις: οι μεν στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού, οι δε στα πλαίσια μιας εργατικής δημοκρατίας. Έχουμε να κάνουμε με δυο στρατηγικά διακριτά ρεύματα και δεν έχει νόημα να κουκουλώσουμε αυτή τη διαφορά συγχωνεύοντάς τα αυθαίρετα. Μπορούμε να μιλάμε για κοινή δράση και συνεργασία, αλλά όχι για ενιαίο φορέα.
Σε αυτή τη βάση μπορεί να προχωρήσει η συζήτηση για τους πιο άμεσους στόχους. Εδώ, χρειάζεται το μέσα ή έξω από την ΕΕ να μην είναι ζήτημα ανοιχτό «προς επιστημονική τεκμηρίωση» σε κάποιο μέλλον. Γιατί, ως προς αυτό το ζήτημα τουλάχιστον, το μέλλον είναι ήδη εδώ. Η δεύτερη προεκλογική περίοδος από τον Μάη στον Ιούνη κυριαρχήθηκε από το σφυροκόπημα της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη ακριβώς σε αυτό το σημείο. «Ευρώ ή θάνατος» ήταν το λάβαρο του Σαμαρά, της Μέρκελ και των φίλων τους. Και να ήθελε η Αριστερά να το αφήσει ανοιχτό, οι αντίπαλοι δεν είχαν, ούτε έχουν, καμιά διάθεση να την αφήσουν.
Στο σημείο αυτό, έρχεται να παρέμβει μια άλλη σειρά επιχειρημάτων. Γράφει ο Στάθης Κουβελάκης στην «Ανοιχτή Επιστολή» που έστειλε στην εφημερίδα Socialist Worker του Λονδίνου στις 29 Μάη 2012:
«Παραμένει σωστό ότι μοιάζει εξαιρετικά απίθανο να μην αντιδράσει η ΕΕ, η οποία εκπροσωπεί τα συμφέροντα των δανειστών της Ελλάδας και γενικότερα του Ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφάλαιου, σε μια μονόπλευρη έξοδο από το πλαίσιο της λιτότητας που βασίζεται στο Μνημόνιο.
Πρόσφατες δηλώσεις ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ότι υπάρχει συναίσθηση για την αναγκαιότητα ενός σχεδίου για αυτή την περίπτωση, αλλά το περίγραμμά του παραμένει πολύ ασαφές, καθώς θα συνεπαγόταν σχεδόν αναπόφευκτα την έξοδο από το ευρώ και την άμεση αθέτηση πληρωμής του χρέους.
Τα δύο λογικά ενδεχόμενα που προκύπτουν σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές και ηγείται στην επόμενη κυβέρνηση είναι είτε υποταγή και υπαναχώρηση από τις δεσμεύσεις για ακύρωση του Μνημονίου, πράγμα που θα σήμαινε απέραντη καταστροφή όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά για όλη τη ριζοσπαστική αριστερά και επιπλέον για τον ελληνικό λαό, είτε η εμπλοκή σε μια παρατεταμένη μάχη η οποία θα οδηγούσε σχεδόν βέβαια σε αποτελέσματα πέρα από τους τρέχοντες στόχους που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μια τέτοια εξέλιξη θα αντιστοιχούσε, νομίζω, σε αρκετά γνωστά στην ιστορία σχήματα διαδικασιών κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής, όπου η δυναμική των καταστάσεων, εξωθούμενη βέβαια από την πίεση λαϊκών κινητοποιήσεων, σπρώχνει πρωταγωνιστές (ή τουλάχιστον ορισμένους από αυτούς) πέρα από τις αρχικές τους προθέσεις. Αυτό είναι που τρομάζει πάνω απ’ όλα τις κυρίαρχες δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και εξηγεί την υστερική εκστρατεία κατά του ΣΥΡΙΖΑ και κατά της προοπτικής που ανοίγει μια πιθανή άνοδός του στην εξουσία».

Ρεφορμιστική αριστερά

Αν ο σύντροφος Μπιτσάκης αφήνει ανοιχτό το τι είναι και τι δεν είναι τεκμηριωμένο για την ΕΕ, ο σύντροφος Κουβελάκης θεωρεί (σωστά) δεδομένη τη σύγκρουση και ευελπιστεί ότι η δυναμική της θα σπρώξει τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει το καθήκον του. Είναι βάσιμη μια τέτοια ελπίδα; Και πόσο έχουμε θετικές ενδείξεις από τη μέχρι τώρα πορεία των πραγμάτων;
Οι απαντήσεις είναι δυστυχώς αρνητικές. Ιστορικά, ηγεσίες σημαδεμένες από τον ρεφορμισμό, ακόμη και όταν έχουν βρεθεί στη δίνη συγκρούσεων πέρα από τα αναμενόμενά τους, έχουν παίξει αρνητικό ρόλο. Αυτό υπάρχει σαν εμπειρία από τα «μικρά καθημερινά» μέχρι καταστάσεις επαναστατικές. Σχεδόν κάθε εργάτης ξέρει ότι ακόμη και όταν ξεπεραστούν οι γραφειοκρατικές αναστολές και φτάσει η ώρα της απεργίας, μια συμβιβαστική ηγεσία αναζητάει τον τρόπο για να την κλείσει και όχι τον τρόπο για να νικήσει. Και αν πάμε στη μεγάλη κλίμακα των επαναστάσεων, σχεδόν κάθε αριστερός ξέρει ότι άλλο Λένιν και άλλο Κερένσκι, άλλο Έμπερτ και άλλο Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Το ζήτημα του σωστού χαρακτηρισμού ενός πολιτικού σχηματισμού, αν έχει ρεφορμιστικό χαρακτήρα ή όχι, δεν είναι μια σχολαστική αναζήτηση κάποιων κολλημένων. Είναι ζωτικής σημασίας για την προοπτική του εργατικού κινήματος. Δεν μπορούμε να υπεκφύγουμε το ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σχηματισμός της ρεφορμιστικής αριστεράς ή όχι.
Η απάντηση βρίσκεται πρώτα απ’ όλα στην καταγωγή του. Όσο κι αν κάποιες συνιστώσες του προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τη δική τους συμβολή, γεγονός παραμένει ότι κορμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Συνασπισμός, ένα κόμμα συνώνυμο με τη μεταρρυθμιστική στρατηγική στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Το κόμμα που οι ιδρυτικές του αρχές οφείλονται στον Λεωνίδα Κύρκο, ο οποίος ποτέ δεν ντράπηκε για τον ρεφορμισμό του. Υπάρχει, ναι ή όχι, μια ιστορική συνέχεια ανάμεσα στον Κύρκο, τη Δαμανάκη, τον Κωνσταντόπουλο, τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα; Η απάντηση είναι ναι και η ηγεσία του ΣΥΝ τιμάει αυτή την ιστορική προέλευσή της. Όσο για ορισμένες συνιστώσες που θεωρούν ότι αυτή η συνέχεια διακόπτεται από κάποια αριστερή στροφή, πού τοποθετούν τον Τσίπρα σε σύγκριση με τον Αλαβάνο; Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι ο Αλαβάνος βρίσκεται στα αριστερά του Τσίπρα; Η θεωρία ότι ένα ασχημόπαπο μεταμορφώθηκε σε έναν όμορφο κύκνο ανήκει στον κόσμο των παραμυθιών, όχι της πολιτικής.
Και αν έρθουμε στην πιο πρόσφατη εξέλιξη, στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, η προσθήκη στελεχών που (προς τιμή τους) έσπασαν από το ΠΑΣΟΚ δεν αναιρεί, αλλά ενισχύει τον μεταρρυθμιστικό χαρακτήρα του εγχειρήματος. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι π.χ. ο Αλέξης Μητρόπουλος έφερε μαζί του μια πτέρυγα που είναι πιο ριζοσπαστική από τον παραδοσιακό ΣΥΝ, ούτε ότι είναι αμελητέος και δεν επηρεάζει τον χαρακτήρα της κοινής προσπάθειας. Άλλωστε, φρόντισε ο ίδιος να δώσει στίγμα με την πρόσφατη επιστολή του που διαμαρτύρεται για τις δηλώσεις Λαφαζάνη περί χρεοκοπίας. Η δεξιά πτέρυγα εντός του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ενισχύεται και το δείχνει με πολλούς τρόπους.
Πολλοί βιάζονται να ξεχάσουν (ή να ξεχάσει ο κόσμος) ότι τμήμα της αριστερής κυβερνητικής πρότασης Τσίπρα ήταν και η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη. Ποιόν άραγε θα ενίσχυε η παρουσία αυτής της δύναμης που τόσο πρόθυμα στηρίζει σήμερα Σαμαρά και Βενιζέλο;
Δικαιολογημένα ο Ευτύχης Μπιτσάκης μιλάει για ρεφορμισμό, έστω κι αν τον θεωρεί (λαθεμένα) αναστρέψιμο. Δικαιολογημένα ο Στάθης Κουβελάκης γράφει ότι το ένα ενδεχόμενο είναι η υποταγή και η αθέτηση των υποσχέσεων, γιατί αυτές οι τάσεις είναι ορατές ήδη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ας αφήσουμε προς το παρόν τις χειρονομίες της προεκλογικής περιόδου, όταν ο Τσίπρας έδινε συγχαρητήρια στη ΓΑΔΑ για την «ηπειρώτικη ψυχραιμία» της ηγεσίας της, ή όταν αρθρογραφούσε στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς για να καθησυχάσει τους τραπεζίτες. Ας πούμε ότι εκείνα ήταν ολισθήματα κάτω από την πίεση της υστερικής επίθεσης εκείνων των ημερών.
Μετά τις εκλογές, σε ποια λογική λογοδοτούν οι δηλώσεις στο Ρόιτερς ότι «δεν θα καλέσει τους υποστηρικτές του να βγουν στους δρόμους» αν όχι σε μια κλασική ταχτική κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης που παραπέμπει τα πάντα στο «όταν γίνουμε κυβέρνηση»; Η συλλογιστική αυτή επιβεβαιώθηκε και με την περιβόητη δήλωση Σκουρλέτη ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι προσεκτικά στις δηλώσεις τους, γιατί αλλιώς μιλάς σαν κόμμα του 4% και αλλιώς από τα ύψη του 27%. Τι άλλο εκτός από δεξιά προσαρμογή υποδηλώνει αυτή η τοποθέτηση; Η προσπάθεια να πέσει σιωπητήριο σε κάθε αριστερή φωνή έχει γίνει συστηματικά και από τον Παπαδημούλη και από τη Δούρου σε κάθε ευκαιρία.
Αν αυτά μοιάζουν «διαδικαστικά» ή «τακτικίστικα», εξίσου ανησυχητικά είναι τα κρούσματα στο πολιτικό περιεχόμενο της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Η συνάντηση του Τσίπρα με τον Πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες όχι μόνο έγινε χωρίς επίσημες δηλώσεις και ανακοινώσεις, αλλά σοκάρισε δικαιολογημένα όλο τον κόσμο της αριστεράς που δίνει τις μάχες του ενάντια στον αποκλεισμό της Γάζας και τα άλλα εγκλήματα του Ισραήλ και ενάντια στις κοινές ελληνοϊσραηλινές ασκήσεις και «ενεργειακές» συνεργασίες.
Στην οικονομική πολιτική, ο Σταθάκης έχει τη δυνατότητα να δίνει συνεντεύξεις υπέρ των σχεδίων της ΕΕ για «τραπεζική ένωση» (στην La Tribune, βλέπε http://www.latribune.fr/actualites /economie/union-europeenne/20120629 trib000706497/-syriza-est-favorable-a-une-union-bancaire-en-europe-.html) και όχι μόνο δεν τον ανακαλεί κανείς στην τάξη, αλλά γίνεται βασικός ομιλητής στην ημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ για τις τράπεζες. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει κατ’ επανάληψη προτείνει κοινή δράση για την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος χωρίς ούτε ένα ευρώ αποζημίωση για τους μεγαλομέτοχους που το έχουν καταστρέψει. Αλλά βρίσκουμε απέναντι απόψεις που βλέπουν πλεονεκτήματα στη διάσωση του τραπεζικού συστήματος από την ΕΕ, έστω κι αν η ΕΕ «εκπροσωπεί τα συμφέροντα των δανειστών της Ελλάδας και γενικότερα του Ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφάλαιου», για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Στάθη Κουβελάκη.
Δεν έχει νόημα να μακρύνουμε κι άλλο την απαρίθμηση τέτοιων κρουσμάτων. Το πραγματικό ζήτημα που αναδεικνύεται είναι ποιος και πώς μπορεί να σταματήσει αυτές τις τάσεις. Εδώ, η κλασική απάντηση που έρχεται από μέσα ή γύρω από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ είναι «ελάτε κι εσείς να ενισχύσετε τις αριστερές φωνές». Πρόκειται για αυταπάτη. Η δυνατότητα να αντιδρούμε από κοινού σε δεξιά ολισθήματα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ενισχυθεί υποτάσσοντας και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο εσωτερικό του. Αντίθετα, η ύπαρξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως ανεξάρτητου πόλου διευκολύνει τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (και όλης της Αριστεράς) που θέλει να παλέψει.

Κοινή αντίσταση

Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Ήδη στο μικρό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από τις εκλογές οι δυνάμεις που συγκροτούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και πρώτο-πρώτο το ΣΕΚ) έχουν δώσει δείγματα γραφής σε αυτή την κατεύθυνση. Ας σταθούμε σε τρία μόνο παραδείγματα.
Περίπτωση πρώτη, η απεργία στη Χαλυβουργία. Στις κρίσιμες τελευταίες μέρες της απεργίας ποιές δυνάμεις καλούσαν όλο τον κόσμο να σταθεί στο πλευρό των απεργών και να τους βοηθήσει να συνεχίσουν; Το ΠΑΜΕ καλούσε για συμπαράσταση, αλλά πρότεινε τη λήξη της απεργίας. Εμείς ήμασταν και στον Ασπρόπυργο και στην Ομόνοια στις 23 Ιούλη διαδηλώνοντας πλάι στους απεργούς και στην κρίσιμη συνέλευση με πρόταση συνέχισης του αγώνα. Οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ πού ήταν;
Περίπτωση δεύτερη, η απεργία ενάντια στο ξεπούλημα της ΑΤΕ. Οι εργαζόμενοι έδειξαν την αποφασιστικότητά τους μέσα στο καμίνι των πρώτων δυο βδομάδων του Αυγούστου. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησαν στο κλείσιμο της απεργίας. Το μόνο στήριγμα για τον κόσμο που ήθελε να συνεχίσει ήταν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Περίπτωση τρίτη, η αντίσταση στο κοινό πογκρόμ Δένδια-Χρυσής Αυγής μέσα στον Αύγουστο. Ποιές δυνάμεις πρωτοστάτησαν και στήριξαν το μαζικό συλλαλητήριο στις 24 Αυγούστου που έβγαλε χιλιάδες διαδηλωτές στην Ομόνοια και το Σύνταγμα;
Ο ρόλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν πρωτοπόρας δύναμης που μπαίνει μπροστά για να ενώσει και να δώσει σάρκα και οστά στην κοινή διάθεση για αντίσταση στις επιθέσεις είναι καταγραμμένος και δοκιμασμένος. Και δεν είναι χτεσινός. Όσο πίσω κι αν γυρίσουμε, θα βρούμε τις δυνάμεις που συγκρότησαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ανοίγουν δρόμους για το κίνημα και να προσπαθούν να συσπειρώσουν σε αυτή την κατεύθυνση και τον κόσμο του ΣΥΝ και του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ. Θυμηθείτε τις φοιτητικές καταλήψεις του 2006-7 και το ρόλο των ΕΑΑΚ, το αντιπολεμικό κίνημα του 2003 και το ρόλο της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο, την πολιορκία των G8 το 2001 και το ρόλο της Πρωτοβουλίας Γένοβα, για να μην πάμε πιο πίσω. Είμαστε τμήμα ενός ιστορικού ρεύματος που έχει τις ρίζες του στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και συμπεριλαμβάνει τις ρήξεις της νεολαίας του ΚΚΕ εσωτερικού με το κόμμα της το 1979 και της ΚΝΕ με το ΚΚΕ το 1989.
Υπάρχουν χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές από όλο το φάσμα της Αριστεράς και από τον κόσμο που έσπασε με το ΠΑΣΟΚ, που έχουν εμπειρίες και δεσμούς κοινής δράσης με τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αποτελούν έναν κορμό που όταν μπαίνει σε κίνηση μπορεί να ξεσηκώνει δυνατά κινήματα αντίστασης στις κάθε λογής επιθέσεις αλλά και στις συμβιβαστικές τάσεις. Εδώ βρίσκεται η ελπίδα, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία. Αυτή είναι μια κατάκτηση πολύτιμη για το κίνημα που χρειάζεται να την υπερασπίσουμε. Εδώ βρίσκεται ο πραγματικός λόγος που κάνει παράγοντες σαν τον Παπαχελά να γράφουν για εφιαλτικά σενάρια:
«Το εφιαλτικό σενάριο θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί τον κ. Σαμαρά και τη σημερινή κυβέρνηση για «προδοσία» και «κακή επαναδιαπραγμάτευση», η κυβέρνηση να μην αντέξει, να έλθει όντως ο κ. Τσίπρας στην εξουσία και να προσγειωθεί και εκείνος πολύ απότομα, οπότε πλέον θα έχει έλθει η ώρα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων πιο «αυθεντικών» αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων» (http://news.kathimerini.gr/ 4dcgi/_w_articles_columns_2_01/07/2012_487558).
Είναι τελείως εξωπραγματικές οι αιτιάσεις που χρεώνουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με σεχταρισμό «σαν μικρό ΚΚΕ». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει το μέγεθος του ΚΚΕ και δεν θα μπορούσε να έχει τόσο έντονη παρουσία μέσα στο κίνημα αν δεν λειτουργούσε ανοιχτά και ενωτικά, στον αντίποδα του πραγματικού σεχταρισμού. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ εξαπολύει μύδρους κατά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακριβώς σε αυτό το σημείο. Το μετεκλογικό τεύχος της ΚΟΜΕΠ αφιερώνει πάνω από είκοσι σελίδες σε αυτή την πολεμική καταγγέλλοντας ότι: «Οι δυνάμεις ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συνεργάστηκαν στενά στο κίνημα, πρώτα απ’ όλα στο εργατικό συνδικαλιστικό, αλλά και στα πανεπιστήμια, στους χώρους εκπαίδευσης γενικότερα και αλλού. Σε πολλές περιπτώσεις η συνεργασία φτάνει μέχρι και τη συγκρότηση κοινών σχημάτων». Είναι γνωστό ότι η ηγεσία του ΚΚΕ συνηθίζει να χτυπάει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως «13η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ».
Ματαιοπονούν, λοιπόν, όσοι προσπαθούν να απομονώσουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ με το επιχείρημα «αφού δεν μπαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι σέκτα». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και διατηρεί την ανεξαρτησία της και κινείται ενωτικά με τον κόσμο που θέλει να παλέψει, γι’ αυτό και δέχεται τα πυρά και από τις δυο παραδοσιακές - ρεφορμιστικές ηγεσίες.
Κλείνοντας αυτό το άρθρο, ας επιστρέψουμε ξανά στα ζητήματα προοπτικής. Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κεντράρει στην προοπτική μιας κυβέρνησης της αριστεράς και υποτάσσει τα πάντα στο κέρδισμα των επόμενων εκλογών, όποτε προκύψουν. Υπάρχουν μάλιστα απόψεις (που αυτοτοποθετούνται πέρα από τους παραδοσιακούς θιασώτες του κοινοβουλευτικού δρόμου) οι οποίες θεωρητικοποιούν αυτή την αντιμετώπιση ως εξής: αν δεν έχουν την κυβέρνηση με το μέρος τους, οι εργάτες δεν μπορούν ούτε τις συλλογικές συμβάσεις να υπερασπίσουν, αφού οι εργοδότες επικαλούνται τα μνημόνια που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις. Ή, λένε κάποιοι άλλοι, το όπλο της απεργίας έχει εξασθενίσει μέσα σε συνθήκες τόσο άγριας κρίσης, άρα ο κόσμος στρέφεται στην αναζήτηση κυβερνητικής λύσης.
Αν θεωρήσουμε ότι η μαζική στροφή του κόσμου προς τα αριστερά οφείλεται σε αδυναμία πάλης στους χώρους δουλειάς, θα κάνουμε το μεγαλύτερο λάθος. Διπλό λάθος. Η μαζική ψήφος για την Αριστερά είναι έκφραση ριζοσπαστικοποίησης, καρπός των συγκλονιστικών αγώνων της τελευταίας τουλάχιστον διετίας, οι οποίοι ανέβασαν (και όχι κατέβασαν) την αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης. Αλλά πέρα από το πώς φτάσαμε ως εδώ, πιο σημαντικό θα είναι το λάθος να φανταζόμαστε ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να στηριχτεί σε χώρους δουλειάς που έχουν παραιτηθεί από το όπλο της απεργίας. Η αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων θα ήταν περίπατος σε μια τέτοια περίπτωση. Αλλά, ευτυχώς, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.

Όχι αναμονή

Υπάρχει, λοιπόν, μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που καλλιεργούν την αναμονή μέχρι τις επόμενες εκλογές και σε αυτούς που οργανώνουν τις μάχες εδώ και τώρα, από εργοστάσιο σε εργοστάσιο, από σχολείο σε νοσοκομείο, από γειτονιά σε γειτονιά.
Σε αυτή τη διαχωριστική γραμμή, η ηγεσία του ΚΚΕ βρίσκεται από την ίδια μεριά με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όσους όρκους κι αν δίνει στην «εργατική-λαϊκή εξουσία». Η βασική θέση του ΚΚΕ είναι ότι οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί (όπως φάνηκε και από το εκλογικό αποτέλεσμα που ήταν αρνητικό για το κόμμα), και άρα η προοπτική της ανατροπής είναι μακρινή. Μέσα από άλλη διαδρομή, και αυτή η ηγεσία φτάνει στο ίδιο συμπέρασμα: «για την ώρα, δεν μας παίρνει».
Έχουμε σύγκλιση των παραδοσιακών ηγεσιών στη γραμμή της αναμονής: στην προσδοκία της κάλπης, λένε οι μεν, στην αλλαγή των συσχετισμών λένε οι δε. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Το ΚΚΕ δεν είναι απλά ένα σεχταριστικό κόμμα. Είναι ένα κόμμα της ρεφορμιστικής αριστεράς που περνάει σεχταριστική περίοδο. Στην ιστορία του από τη δεκαετία του 1930 και μετά έχει πολλές εναλλαγές ανάμεσα στο σεχταρισμό και τις πιο πλατιές συνεργασίες. Αλλά είτε στη μια εκδοχή, είτε στην άλλη, ο ρεφορμισμός είναι το κυρίαρχο στοιχείο που πάντα παραπέμπει το ζήτημα της εξουσίας των εργατών σε κάποιο άλλο στάδιο.
Το ζητούμενο, δηλαδή, δεν είναι να ξορκίζουμε το σεχταριστικό ΚΚΕ και να εξωραϊζουμε τον ενωτικό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να επιδιώκουμε την κοινή δράση με όλο τον κόσμο της Αριστεράς. Η προοπτική του σοσιαλισμού, της ανατροπής του καπιταλισμού και της εργατικής εξουσίας χτίζεται μέσα από την ενιαιομετωπική δράση των εργατών ενάντια στις καπιταλιστικές επιθέσεις ξεπερνώντας τις αναστολές των ρεφορμιστικών ηγεσιών. Κάθε απεργία αυτή την περίοδο, κάθε συλλογική μάχη ενάντια στις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις είναι ταυτόχρονα ένα καρφί για την συγκυβέρνηση του Σαμαρά και ένα βήμα στην πορεία της εργατικής τάξης προς τη δική της εναλλακτική λύση. Εδώ μετριέται η συμβολή των επαναστατών και γύρω από αυτό θα κριθούν οι κρίσιμες μάχες που έχουμε μπροστά μας σήμερα.

Η άνοδος της Αριστεράς - Σοσιαλισμός από τα Κάτω Νο 94

Χανιά: Η Πανεργατική απεργία στις 26 Σεπτεμβρίου

Η Πανεργατική απεργία στις 26 Σεπτεμβρίου ήρθε και έδωσε απάντηση στο πιο κρίσιμο ερώτημα αυτής της περιόδου, το ερώτημα που απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους και νεολαίους, όλο τον κόσμο: Μπορούμε να ξεφορτωθούμε τις Τρόικες και τα Μνημόνια; Η απάντηση είναι ένα βροντερό Ναι και το έδειξε καθένας και καθεμιά που μπήκε και οργάνωσε τη μάχη της πρώτης Πανεργατικής ενάντια στην συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ.
Ιδιαίτερα επιτυχημένη ήταν η απεργία και στα Χανιά όπου πάνω από 4.500 χιλιάδες βρέθηκαν στην απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία Αγοράς καθώς και στην πορεία που ακολούθησε. Στην πορεία συμμετείχαν οργανωμένα με τα πανό τους σωματεία όπως ο σύλλογος δασκάλων, η ΕΛΜΕ, ο σύλλογος εργαζομένων του Νοσοκομείου Χανίων, τα ΕΛΤΑ, το ΙΚΑ, οι ξενοδοχουπάλληλοι, οι φοιτητές και πολιτικοί φορείς όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Ταξική Πορεία, το Κοινωνικό Στέκι - Στέκι Μεταναστών, το ΕΠΑΜ και οι αναρχικοί. Η επιτυχία της Πανεργατικής απεργίας και η οργανωμένη παρουσία των σωματείων είναι η καλύτερη απόδειξη ότι οι εργαζόμενοι θέλουν και μπορούν να κλιμακώσουν τον αγώνα τους και να τον δυναμώσουν οργανωτικά και πολιτικά. Αυτό το νέο κύμα αγώνα μπορεί να απλώσει με απεργιακές επιτροπές παντού. Ήδη, σε πολλούς χώρους οι κινητοποιήσεις οργανώνονται με αυτόν τον τρόπο, από τα κάτω. Χρειάζεται να γενικεύσουμε αυτά τα παραδείγματα.
Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Κάθε βήμα προς την καλύτερη οργανωτική συγκρότηση του απεργιακού κινήματος και την κλιμάκωση για γενική απεργία διαρκείας που θα τελειώνει μια ώρα αρχίτερα με την συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη και τα Μνημόνια της, είναι και ένα βήμα για την εναλλακτική λύση των εργατών. Για να επιβάλουμε τη διαγραφή του χρέους, τη ρήξη με την ΕΕ και το ΔΝΤ, το δημόσιο έλεγχο των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με το συλλογικό δημοκρατικό εργατικό έλεγχο.

ΣΕΚ Χανίων

* η φωτογραφία είναι από τον Αγώνα της Κρήτης