Εκδήλωση -συζήτηση: «Συρία – Αίγυπτος, η αραβική άνοιξη σε σταυροδρόμι»

Η “Αραβική Άνοιξη”, το κύμα των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων που σαρώνει τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, βρίσκεται αντιμέτωπη με τις μεγαλύτερες δοκιμασίες τής περίπου εικοσάμηνης ύπαρξής της.

Στη Συρία, η επανάσταση ενάντια στον Άσαντ έχει μετατραπεί σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο με αβέβαιη έκβαση. Στην Αίγυπτο, η Χούντα των στρατηγών του Μουμπάρακ αναγκάστηκε κάτω από την πίεση του μαζικού κινήματος να δεχτεί την εκλογή του Μούρσι, του υποψήφιου της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, στη θέση του Προέδρου, αλλά αρνείται να εγκαταλείψει την πολιτική εξουσία. Στη Λιβύη, ο Καντάφι μπορεί να ανατράπηκε, αλλά η ιμπεριαλιστική επέμβαση μετέτρεψε τη χώρα σε ένα άθροισμα καντονιών με τις ένοπλες ομάδες να δρουν ανεξέλεγκτες. Και στην Τυνησία, τη μητέρα της αραβικής επανάστασης, οι διαδηλωτές συγκρούονται τώρα με τη νέα κυβέρνηση του ισλαμικού κόμματος Ενάχντα, που συνεχίζει την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική φτώχειας, την πολιτική δηλαδή που ώθησε τον νεαρό Μοχάμεντ Μπουαζίζι να αυτοκτονήσει βάζοντας φωτιά στον εαυτό του στις 17 Δεκέμβρη του 2010. Η πρόσφατη σύλληψη της μητέρας του Μπουαζίζι έξω από τα δικαστήρια της πόλης Σίντι Μπουζίντ, για “ανάρμοστη συμπεριφορά προς τις αρχές”, είναι ίσως η πιο γλαφυρή συμπύκνωση της φάσης στην οποία βρίσκεται η Αραβική Άνοιξη.

Οι εξελίξεις αυτές κάνουν διάφορους αναλυτές να μιλάνε απαισιόδοξα για έναν “Αραβικό Χειμώνα”. Ακόμα χειρότερα, οι θεωρίες συνωμοσίας γνωρίζουν νέες δόξες: οι επαναστάσεις, λένε οι θεωρίες αυτές, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα οργανωμένο σχέδιο των ιμπεριαλιστών για να ξανασχεδιάσουν τον χάρτη της Μέσης Ανατολής σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, στο πρότυπο των “έγχρωμων επαναστάσεων” που έχουμε δει στην Ουκρανία, στη Γεωργία και αλλού. Χρειάζεται να ξεκινήσουμε από την αφετηρία ότι αυτές οι θεωρίες είναι θεμελιακά λαθεμένες. Οι επαναστάσεις δεν είναι μονόπρακτα έργα με προσυνεννοημένο σενάριο και προσχεδιασμένο τέλος. Είναι ανοιχτές ιστορικές διαδικασίες, που κατορθώνουν να πετυχαίνουν τους σκοπούς τους στο μέτρο που τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα που αναδεικνύονται μέσα από αυτές βρίσκουν τις σωστές απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει η ζωντανή τους εξέλιξη. 

Το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Το καθεστώς Άσαντ μοιάζει με παγόβουνο που λιώνει. Οι αυτομολήσεις στελεχών του καθεστώτος, που καταλαβαίνουν ότι οι μέρες του είναι μετρημένες, συνεχίζονται. Στο Χαλέπι, υπάρχουν οι πρώτες ενδείξεις ότι οι σουνίτες αστοί αρχίζουν να εγκαταλείπουν τον Άσαντ και να ρίχνουν το βάρος τους προς την πλευρά της αντιπολίτευσης. Αν ο Άσαντ επιμείνει, τότε η στρατιωτική σύγκρουση θα βαθύνει. Ωστόσο, η εξέγερση δεν μπορεί να νικήσει στρατιωτικά, όσα όπλα και αν πάρει από εξωτερικές πηγές. Η Δαμασκός και το Χαλέπι δεν μπορούν να “απελευθερωθούν” από τα έξω, όπως λέει η ηγεσία του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Η στρατιωτικοποίηση της επανάστασης έχει μετατραπεί πλέον σε συνειδητή στρατηγική της ηγεσίας της Αντιπολίτευσης (κυρίως της Μουσουλμανικής Αδελφότητας) με απώτερο στόχο τη διάσπαση στα ανώτερα κλιμάκια του καθεστώτος και την πρόκληση κάποιου είδους εξωτερικής επέμβασης. Μια τέτοια επέμβαση θα αποτελέσει και το τέλος της συριακής επανάστασης ως ανεξάρτητου πολιτικού παράγοντα και τη μετατροπή της σε εργαλείο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τους δικούς τους σκοπούς. Οι αγωνιστές που παλεύουν για τη δημοκρατία στη Συρία πρέπει να επιμείνουν στην αναγκαιότητα του μαζικού κινήματος στις πόλεις, στην κινητοποίηση της εργατικής τάξης που δεν έχει παρέμβει ακόμα συλλογικά στην εξέλιξη της επανάστασης: μόνο έτσι θα καταπολεμηθούν οι κίνδυνοι του θρησκευτικού σεχταρισμού και της ξένης επέμβασης, ώστε η ανατροπή του καθεστώτος να ξημερώσει καλύτερες μέρες για το συριακό λαό. Και μόνον από μια τέτοια διαδικασία θα χτιστεί μέσα από το κίνημα για τη δημοκρατία μια νέα Αριστερά, που θα παίξει ρόλο στη Συρία της επόμενης μέρας μετά τον Άσαντ και στη νέα Μέση Ανατολή.

Το κίνημα στη Δύση χρειάζεται να προσφέρει στις αραβικές επαναστάσεις που παλεύουν ενάντια στα δικτατορικά καθεστώτα έμπρακτη αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη αυτή δεν μπορεί να είναι απλές δηλώσεις υποστήριξης, σαν κι αυτές που κάνει υποκριτικά ο Αβραμόπουλος την ίδια στιγμή που κλείνει συμφωνίες με το Ισραήλ, ούτε μπορεί να είναι η συμμετοχή της Αριστεράς στην ψυχροπολεμική κατακραυγή των αστικών ΜΜΕ κατά της Ρωσίας και του Ιράν. Η καλύτερη έμπρακτη αλληλεγγύη προς τον συριακό λαό είναι η αντίσταση στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της δικιάς μας άρχουσας τάξης που ως αποτέλεσμα θα έχουν την ακύρωση της επανάστασης. Αυτό σημαίνει πάλη ενάντια σε οποιαδήποτε ελληνική συμμετοχή σε επέμβαση στη Μέση Ανατολή: να πάψουν τα ελληνικά λιμάνια να φιλοξενούν τα αεροπλανοφόρα των Μεγάλων Δυνάμεων που πλέουν για την Ανατολική Μεσόγειο, να κλείσει η βάση της Σούδας, να σταματήσει κάθε συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ. Έμπρακτη αλληλεγγύη σημαίνει ακόμα την απαίτηση να ανοίξουν τα σύνορα για τους Σύριους πρόσφυγες και να βάλουμε φραγμό στην ισλαμοφοβική υστερία που ήδη σπέρνουν οι φασίστες ενάντια στον ερχομό τους. Είμαστε μαζί με τα αδέλφια μας στην Μέση Ανατολή που παλεύουν για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Και ο καλύτερος τρόπος για να τους συμπαρασταθούμε είναι να ανατρέψουμε τα αφεντικά στην ίδια μας τη χώρα. Σας προσκαλούμε λοιπόν να συζητήσουμε  για αυτά τα ζητήματα στην εκδήλωση - συζήτηση με θέμα: «Συρία – Αίγυπτος, η αραβική άνοιξη σε σταυροδρόμι» που διοργανώνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ) την Τετάρτη 17 Οκτωβρίου και ώρα 7.30 μ.μ στο καφέ Γωνιά των Αγγέλων στο Ενετικό Λιμάνι των Χανίων.

ΣΕΚ, πυρήνας Χανίων

Η "Αραβική Άνοιξη" σε σταυροδρόμι: Πού πηγαίνει η Συρία; 

Η Αίγυπτος συνεχίζει